op het strand de voeten in een put kijken ze elkaar aan zij grijze haren hij gekromde rug geen kleinkinderen die afleiden volstaan ze voor elkaar het meisje en de jongen van twintig nog steeds zichtbaar
tot vanavond, schat
eerste les gezinswetenschappen in media res met Manu Keirse recht naar het hart over te vroeg sterven en te lang leven zonder leven hoe hij deelgenoot van de dood voorbestemd in de Diepstraat afdaalde naar de diepe waarde van er zijn want het leven heb je niet in pacht voor de belofte “Tot vanavond, schat” staat niemand garant Manu leidt ons niet militari maar met zachte hand naar echt samenzijn hier en nu later begint vandaag
geen idee
doe niets en het komt naar je toe zo zegt men gisteren een kater vandaag een kou en al lang geen idee meer wat ik zo laat nog op dat terras vangen wou
tabula rasa
twee vriendinnen met een glas cava in de Bodega rode wangen van opwinding over wie ze willen zijn alles kan beloven ze elkaar nu meer dan ooit middagpauze tot de scholen uit zijn en zelfs dan niemand meer die op hen wacht in workshops ingeschreven werk opgezegd tabula rasa door een bril met progressieve glazen
brief aan Ina
het begon met een brief aan Ina over apart zijn en toch verbonden nu sta ik in Nina
ver en lang
elke aarzeling is een verlangen dat blijft hangen als een zindering boven de aarde doordat de moed ontbreekt om zich te overstijgen ver en lang verlost van de zwaartekracht
onversneden geluk
zomer buiken van Michelinbandjes en bovenarmen die een eigen leven leiden als we de weg wijzen toch onversneden geluk sinds we de foto’s bijsnijden
meer dan gisteren
ik krijg applaus van mijn stappenteller hij zegt me dat ik goed bezig ben vandaag meer dan gisteren en minder dan morgen wat een vooruitgang in de liefde krijg je dit in goud nochtans zei ik ik hou van jou enkel toen ik stil stond
losse steken
ik vertel je ogen zijn op mij gericht in je stilte hangt begrip ja, zo zie ik het ook zeg je en vertelt een heel ander verhaal voor jou gelinkt mijn hang naar samen gelost de verbinding verbroken een werkje met losse steken die m’n haakpen steeds weer tracht op te halen verlangend naar samenhang patchwork misschien of wie weet ooit een tweepersoonssprei
moederbuik
visa van haar en hem in mijn buiktas moederbuik nog steeds bron van bestaan op de drempel van een nieuw continent vita