de patchwork poncho om haar schriele schouders zit ze op haar krukje voor de deur diepe groeven en een glimlach de hippie die ze altijd al was met de verrekijker turend over de septemberpolder zonder zicht op wie ze morgen zijn zal als de rook om haar hoofd is verdwenen wiet zonder festival
focus
ik beweeg alle kanten op en mis focus ik wou dat ik een Kodak was dan had ik een zelfontspanner
tot vanavond, schat
eerste les gezinswetenschappen in media res met Manu Keirse recht naar het hart over te vroeg sterven en te lang leven zonder leven hoe hij deelgenoot van de dood voorbestemd in de Diepstraat afdaalde naar de diepe waarde van er zijn want het leven heb je niet in pacht voor de belofte “Tot vanavond, schat” staat niemand garant Manu leidt ons niet militari maar met zachte hand naar echt samenzijn hier en nu later begint vandaag
meer dan gisteren
ik krijg applaus van mijn stappenteller hij zegt me dat ik goed bezig ben vandaag meer dan gisteren en minder dan morgen wat een vooruitgang in de liefde krijg je dit in goud nochtans zei ik ik hou van jou enkel toen ik stil stond
in de zetel
momenten in de zetel vader en dochter nabij door de gedeelde fascinatie voor een blik op de wereld van Down the road tot het ontstaan van jazz bieden ze elkaar voorzichtig inkijk hij in zijn angst voor het einde, in groot en klein verlies zij in haar zoektocht naar de zin, in grote en kleine overwinningen verenigd zonder winstoogmerk weten ze niet hoeveel er nog resten momenten in de zetel vader en dochter
kintsugi
kintsugi Japans voor goudpoeder op de barsten de brokken van het verhaal glansrijk verbonden alle delen van het geheel geen mens volledig zonder kindsugi