twee vriendinnen met een glas cava in de Bodega rode wangen van opwinding over wie ze willen zijn alles kan beloven ze elkaar nu meer dan ooit middagpauze tot de scholen uit zijn en zelfs dan niemand meer die op hen wacht in workshops ingeschreven werk opgezegd tabula rasa door een bril met progressieve glazen
brief aan Ina
het begon met een brief aan Ina over apart zijn en toch verbonden nu sta ik in Nina
ver en lang
elke aarzeling is een verlangen dat blijft hangen als een zindering boven de aarde doordat de moed ontbreekt om zich te overstijgen ver en lang verlost van de zwaartekracht
onversneden geluk
zomer buiken van Michelinbandjes en bovenarmen die een eigen leven leiden als we de weg wijzen toch onversneden geluk sinds we de foto’s bijsnijden
moederbuik
visa van haar en hem in mijn buiktas moederbuik nog steeds bron van bestaan op de drempel van een nieuw continent vita
Chinese rijstterrassen
je herkent Chinese rijstterrassen pas als je ze hebt gezien anders zie je enkel een berg met grassen maar elk beeld vervult zolang je de gelaagdheid niet hebt gepeild
zolang ik maar
we zoeken onze weg zelfs de GPS weet het niet zolang ik maar als bestemming bij je favorieten zit
voor één dag
twee vriendinnen met een fles zonnecrème op de trein van Oostende naar Brussel rode wangen van opwinding over hoe toevallig ontmoetingen wel niet zijn zij vonden elkaar niet bang voor extravagantie en Italiaans temperament bijna 50 jaar vreemden voor elkaar maar nu verbonden met één oogopslag stralend ondanks donkere oogschaduw en surfend op een vleugje parfum van levenslust gente di mare voor één dag uitwaaien na een date die alweer achter de horizon is verdwenen koud gepakt wellicht door zoveel vrouw nee, dan liever dolce far niente alleen zolang gulzig shopping als Ersatz is toegestaan of samen gratis drinken op uitnodiging van Max Mara
de bank
vroeger was je elke dag op weg naar de stad van de Bank vastberaden en beslist vandaag ben je zo vaak je kan op weg naar de plek van je bank aarzelend en zacht zij was het die dit geschenk voor je bedacht de bank staat alleen midden in de velden en nodigt uit om onderweg in rust mekaar te verkennen de plek heb je speciaal uitgezocht je gaf haar je naam het einde van jouw tocht op weg ernaartoe hou je halt bij wie je bent geweest en wat het leven je bracht kleine zorgen en vaak ook feest en dan zie je haar zitten zij die niet alleen nu toegewijd op je wacht bewonderend zeg je het leven gaf haar kracht stap voor stap beweeg je je dichter naar haar toe want de weg gaat verder
duizend mensen
ik ben wie tegen je schreeuwt zonder geluid wie met je zingt ook al ben je er niet meer op de vlucht is als in een film ik ben duizend mensen ik ben wie jou wegjaagt zonder woorden wie je zoekt in een hotel met teveel kamers ergens verwacht wordt en toch blijft zitten ik ben duizend mensen ik ben wie jou in de ogen kijkt zonder schaamte wie een deur opent naar nergens en overal zich naast je neervlijt ik ben duizend mensen in m’n dromen