wat als we eens stopten met opbeuren en dingen zoals verdriet lieten gebeuren
geen idee
doe niets en het komt naar je toe zo zegt men gisteren een kater vandaag een kou en al lang geen idee meer wat ik zo laat nog op dat terras vangen wou
tabula rasa
twee vriendinnen met een glas cava in de Bodega rode wangen van opwinding over wie ze willen zijn alles kan beloven ze elkaar nu meer dan ooit middagpauze tot de scholen uit zijn en zelfs dan niemand meer die op hen wacht in workshops ingeschreven werk opgezegd tabula rasa door een bril met progressieve glazen
brief aan Ina
het begon met een brief aan Ina over apart zijn en toch verbonden nu sta ik in Nina
losse steken
ik vertel je ogen zijn op mij gericht in je stilte hangt begrip ja, zo zie ik het ook zeg je en vertelt een heel ander verhaal voor jou gelinkt mijn hang naar samen gelost de verbinding verbroken een werkje met losse steken die m’n haakpen steeds weer tracht op te halen verlangend naar samenhang patchwork misschien of wie weet ooit een tweepersoonssprei
voor één dag
twee vriendinnen met een fles zonnecrème op de trein van Oostende naar Brussel rode wangen van opwinding over hoe toevallig ontmoetingen wel niet zijn zij vonden elkaar niet bang voor extravagantie en Italiaans temperament bijna 50 jaar vreemden voor elkaar maar nu verbonden met één oogopslag stralend ondanks donkere oogschaduw en surfend op een vleugje parfum van levenslust gente di mare voor één dag uitwaaien na een date die alweer achter de horizon is verdwenen koud gepakt wellicht door zoveel vrouw nee, dan liever dolce far niente alleen zolang gulzig shopping als Ersatz is toegestaan of samen gratis drinken op uitnodiging van Max Mara
zacht
onze knieën tegen elkaar onder tafel onze handen in elkaar achter de rug je wijsvinger zacht over de muis van m’n duim waar en wanneer het maar kon je was zo belangrijk dat ik jarenlang niets met je begon