voor het eerst werd het zomerheet met Pasen jij zat me achterna met een beker water we schaterden en bleven maar rennen in onze roes die enkel kon duren omdat jij niet wou bekennen dat het al lang op was
loof of daken
de terrassen van m’n vriendinnen Ibiza langs de Leie of een vleugje New York hoog in Brussel met zicht op loof of daken bankirai getuigen van geraakt worden en raken
gewoon
kunnen we niet gewoon iemand in nood uitnodigen
als ik jou zie
ik weet niet hoe met één hand klappen klinkt maar ik weet dat als ik jou zie mijn hart zingt
naar buiten zonder
meestal ga ik naar buiten zonder maar vandaag had ik het aan als een oude vergeten trui mijn lichaam met wolligheid verleidt het in geuren en kleuren misleidt het met verve verhullend leidt het af mijn zachte buitenwacht
als aan lava
ik lijk een berg wanneer ik cassante dingen zeg scherp en hard maak ik brokken maar onzichtbaar zijn de schokken doordat alles raakt aan een gevoelige laag als aan lava in een vulkaan
een beetje
ooit stierf ik een beetje sindsdien was ik bang maar toen m'n sterfdag kwam zat ik naast jou in de zon en hoopte dat alles nog maar begon
warm en week
naar het schijnt mag je niet achterwaarts liken je mag niet te ver teruggaan in de tijd nochtans word ik warm en week als ik aan ons terugdenk vroeger in onze zotheid
kartonnen doos
fragiel als een frangipane rondborstig als een boule licht als een éclair hoekig als een carré confiture passen wij vier al jaren in onze kartonnen doos
nog even
als een mes snijdt afscheid ons samenzijn doormidden en scheidt samen af van alleen om de pijn te verzachten houden we mekaar nog even vast maar hoe moet dat als zelfs dat niet meer mag