therapoëzie

de zakken in mijn broeken
zijn als dagboeken
wat ik doe of waar ik ga
schrijf ik op briefjes
die ik er achterlaat

m'n zachtste winterbroek
droeg ik in maart ook
tijdens een bezoek
aan een huis te koop

toen ik dat briefje
onlangs terugvond
kon ik nauwelijks geloven
dat jij intussen bent aangekomen
op de plek waar je enkel
van durfde te dromen

terwijl we daar zaten
voor het eerst
de zwijgzame tijd
tussen ons
dichtpraatten

onze ogen
zacht zoenend
zich verzoenend
tot ze traanden

omknelden m'n handen
de huid strak gespannen
m'n stoel bij de randen
als lederen banden

smekend mij
te blijven dragen
in dit ene moment
waarin wij
geen einde kent

sorry dat ik niet
kwam opdagen
ik raakte 
onder de voet
dat loopt
niet zo goed

meten is weten
wat je het liefst
wil vergeten

wie schrijft
die blijft
verdwijnen

eerste vlokken
dwarrelen wollig
laten we
hand in hand
lekker warm wantelen

elke keer vertrek je
weer voor lang
dan fluister ik je
nog snel kleine stukjes
van mijn verhaal toe
sindsdien ben ik
niet meer bang
want er valt licht
door de kieren
in de samenhang

ik ben vergeten
hoe wij ver van huis
naar elkaar keken
bij ons vertrek
laat ik hoopvol
de sleutel thuis
zodat ik niet
zonder jou
kan terugkeren

ik was van de kaart
maar zo erg
is dat niet
want de kaart
is niet het gebied

ik zoek hele dagen
wat ik heb verlegd
waar anderen naar vragen
een ding
een woord
een woordspeling

ik zoek hele nachten
wat ik niet weet
waar anderen op wachten
een antwoord
een boodschap
een mededeling

ik zoek hele dagen
wat ik gisteren nog wist
en nu enkel nog met vlagen
een naam
een begin
een herinnering

ik zoek hele nachten
wat je zei
waar we samen om lachten
iets liefs
enkel voor mij
het eindigde op -ing