daar gaat ze in de verte en verdwijnt achter het begin van wat niet eindigt ze wuift weg wat niet van haar is verlicht kijkt ze uit naar zonder gemis
verdieping
in ons huis hebben we elk een verdieping ik in mijn boeken en hij in de zijne
verdekt staande
het is zo'n ochtend waarop ik hoop met elke veeg de bedding van weggetikte uren laag na laag te vullen de donkere rand van m'n kijk op de dingen met wat kleur te verhullen zo hou ik me verdekt staande terwijl ik alleen maar wil gaan liggen
een beetje
ooit stierf ik een beetje sindsdien was ik bang maar toen m'n sterfdag kwam zat ik naast jou in de zon en hoopte dat alles nog maar begon
niet hier
ik denk dus ik ben niet hier
liefde
onze berichtjes navelstreng van letters
dan toch
ik begin mezelf te passen
GSM – GedichtenSchrijfMobieltje
een gat in de werkelijkheid van vijf bij tien waardoor ik alles anders kan zien ik steel tussen de soep en de patatten in de file op m'n savatten met wijsvinger en duim benoem ik de dingen nieuw volgens mijn luim
als op mijn vraag
de sneeuw bedekt laag na laag geur en kleur als op mijn vraag dempt ze traag elk geluid zacht neuriënd lokken de vlokken dwarrelend op hun wiegelied en spreiden een bed van watte voor me uit
smal denken
soms schuil ik in kieren en spleten en hoop ik dat smal denken zal helpen tegen grote golven van breed voelen die overspoelen